Aby zmniejszyć ryzyko pożyczkodawcy związane z ewentualnym brakiem spłaty pożyczki, można zastosować różne formy zabezpieczenia między innymi:
W celu ustanowienia zastawu po podpisaniu umowy pożyczki należy zawrzeć również umowę zastawniczą (najlepiej w formie pisemnej). Zastawcą nie musi być dłużnik, może być też inna osoba trzecia. Aby zastaw był skuteczny musi być zawarta umowa zastawu oraz musi dojść do wydania przedmiotu zastawu. Zastawca (zazwyczaj pożyczkobiorca) nie może władać ani korzystać z przedmiotu zastawu, w trakcie trwania zabezpieczenia. Na pożyczkodawcę przechodzi obowiązek trzymania pieczy oraz przechowywania przedmiotu zastawu.
Realizacja zastawu może być dokonana dopiero w trybie postępowania egzekucyjnego (celem postępowania egzekucyjnego jest zaspokojenie w drodze przymusowej roszczenia wierzyciela z majątku dłużnika i to niezależnie od jego woli) po uprzednim uzyskaniu tytuły wykonawczego przeciw zastawcy. Tym samym nie wystarczy „po prostu” sprzedać rzeczy, która była przedmiotem zastawu, aby odzyskać należności. Co do zasady wierzytelność wynikająca z ustanowienia zastawu zwykłego będzie miała pierwszeństwo w stosunku do innych wierzytelności (jest kilka wyjątków określonych w Art. 1025 Kodeksu postępowania cywilnego). Zastaw pozostaje w mocy niezależnie od faktu, iż zastawca (zazwyczaj pożyczkobiorca) sprzeda przedmiot zastawu po jego ustanowieniu.